Verkloskundige

Je moet er een keer aan geloven, zo tegen het einde van je zwangerschap. Of beter: je bed moet er aan geloven. Of nog beter: je man. Want die moet de klos klaren.

Ook hier was het van de week zo ver: het bed moest verhoogd. Terwijl ik lekker onder een dekentje op de bank mijn favoriete programma aan het kijken was, was M. boven hard aan het werk.
Ik ben niet zo'n held als er met zware dingen gewerkt moet worden, dus ik was blij dat ik niet hoefde toe te kijken!

Na enige tijd stond het gevaarte (want dat is een bed op klossen in mijn ogen) goed. Wat dunne planken op een achttal pootjes. En hóóg!
Ik piepte een paar keer: 'houdt ie het wel?' En: 'die van mijn ouders kwam nooit zo hoog, hoor!', waarmee mijn onheldhaftigheid nog maar eens werd bewezen.
Uiteindelijk bewees M. dat het écht stevig genoeg was, want kijk maar: en hij hupste het bed op en deed twee koprollen.

Nou, okee dan. Ik zou het een nachtje proberen.... Een gebroken nachtje, naar wat later bleek, maar toch.

Natuurlijk was het stabiel en ging het goed! M. wist dat allang, die gaat zijn zwangere vrouw nooit in een wankel bed laten slapen. Blijkt maar weer hoe prima hij zijn taken op zich neemt. Vanaf vandaag mag hij zich met recht Verkloskundige noemen!