Dag 3
Nu ik enigszins begin te wennen aan het hebben van extra tijd, dringt het tot me door dat ik het beste praktisch te werk kan gaan: prioriteiten stellen.
Nu ik enigszins begin te wennen aan het hebben van extra tijd, dringt het tot me door dat ik het beste praktisch te werk kan gaan: prioriteiten stellen.
En zo stond ik gisteren al die piepkleine truitjes en broekjes te sorteren. Normaal gesproken gooi ik alles bij elkaar en scheid ik alleen op temperatuur. Maar wat zou het zonde zijn als deze schattige kleertjes direct verpieteren! Dus licht bij licht en donker bij donker. En nu maar hopen dat ze er net zo zacht uit zouden komen, als dat ze erin gingen. (Nee, ik heb geen wasverzachter gebruikt.) Even later kwam ik boven om welgemoed alles op te hangen, trof ik het toch wat anders aan dan gehoopt. Alles was nog KOUD en DRIJFNAT. Oh nee!
Om een lang verhaal kort te maken:
- de kleertjes heb ik met de hand uitgespoeld. Dat maakte me eerst chagrijnig en daarna dankbaar. Opeens besefte ik hoe verwend we zijn met een goede wasmachine.
- manlief heeft de pomp nagekeken, maar die zag er goed uit.
- hoe het nou verder moet, daar zijn we nog niet uit.
- manlief heeft de pomp nagekeken, maar die zag er goed uit.
- hoe het nou verder moet, daar zijn we nog niet uit.
En die handjes en knietjes uit de titel....? Daar valt niet heel veel over te vertellen. Redelijk vaak wordt één van tweeën in mijn zij geduwd. Zo van: hé, besef je wel dat ik besta?
Ja hoor, more than you know :-).
oh wat is dit leuk (nou ja, niet die kapotte wasmachien natuurlijk) die blogjes over dit soort dingen. Ik ben benieuwd hoe het afloopt met die wasmachien en al die kleertjes. Handjes en knietjes, ja dat kind kan er vast wat van... sterkte ermee.
BeantwoordenVerwijderen