"Tijd is maar een raar iets." Dat zinnetje heb ik zo vaak gezegd, als conclusie van vele peins- en jarentelmomentjes. Ik vind het fascinerend, maar soms ook beangstigend dat we 'gevangen' zitten in tijd. Je kunt alleen vooruit leven, nooit achteruit. Het thema komt keer op keer terug, bij voorkeur op momenten dat ik ben mijn benen omhoog in het niets zit te staren. Inmiddels zijn mijn overpeinzingen zó bekend bij M. dat híj mij mijn zin al toequote, voor ik hem zelf kan zeggen.
Maar goed, allerlei hersenspinsels vliegen in het rond, ook nu weer, nu ons mannetje 1 wordt morgen.
Het jaar vloog voorbij. 12 maanden, 1 jaar. Het leek me mooi voer voor een verjaardagsklok. Aangezien de wijzers er sowieso al hingen en ik nog cijfers zou fröbelen, heb ik mij nu mooi van mijn taak gekweten.
Het jaar vloog voorbij. 12 maanden, 1 jaar. Het leek me mooi voer voor een verjaardagsklok. Aangezien de wijzers er sowieso al hingen en ik nog cijfers zou fröbelen, heb ik mij nu mooi van mijn taak gekweten.
Morgen een feestje voor onze man. We zijn zó gezegend met dit vrolijke, gekke, actieve, gevoelige, muzikale kindje. Dank U Heer!