Het afgehaakte afhaken...

Zaterdag! Een hele lege zaterdag, wat hou ik ervan! Zelfs nu ik met verlof ben en elke door de weekse dag voelt als zaterdag, vind ik dit nog steeds een heerlijke dag. Het zal wel tussen de oren zitten.

Nu ik "opeens" zoveel tijd heb, haak ik wat af! Nieuwe mutsjes, beestjes en lapjes, maar ook dingen die zijn blijven liggen. Zoals het afhaken van een girafje. Nee, niet het girafje was afgehaakt, maar ik. En nu moet hij nog even afgehaakt worden. Snappie?

Het lastige is alleen dat de meeste bolletjes katoen in de krochten van mijn haakmand lagen, allemaal verstrikt en door elkaar. Dus nu, op deze zaterdagochtend moest ik maar eindelijk eens inventariseren wat ik eigenlijk onderin mijn haakmand nog had liggen.

Alles is weer in orde en netjes opgeruimd. Wat kan je daar blij van worden!

Voluit

Zoals veel aanstaande ouders doen, zijn wij gisteravond nog lekker even uit geweest. Nog één keer samen, zonder oppas te hoeven regelen naar de chinees. Van tevoren had ik me al voorbereid op weinig eten. En dat was geen gek plan. Met een klaar kind in je buik uit eten gaan, dan ben je al vol als je nog 'moet' gaan beginnen....

Gelukkig gaat het ook meer om het samenzijn dan om het eten op zich en hebben we het -uiteraard- gezellig gehad samen. Ik ben blij dat we de mogelijkheid hadden om dit te doen. Ondanks dat het anders werkt dan normaal gesproken.

Toch zie ik stiekem nu al uit naar het moment dat ik weer voluit eten kan, in plaats van vol uit eten.

Nog even de tijd...

Ja, cliché's heb ik al genoemd. Maar ze blijven komen. Zoals "geniet van je rust, nu kan het nog". Maar het is natuurlijk niet voor niets een cliché. Omdat het gewoon ontzettend waar is. Elke ochtend dat ik uitgeslapen heb, denk ik: nog héél even en dan zal dat uitslapen een zeldzaamheid worden! Maar ach:"je krijgt er ook ontzettend veel voor terug", zegt de volgende dan.

En terwijl ik al wachtend mijn blogs typ, vind ik het zo jammer dat ik allerlei dingetjes nog niet kan laten zien... De creatieve projectjes waar ik mee bezig ben. (Want denken jullie nou werkelijk dat ik de hele dag op de bank zit en op mijn horloge kijk?)
Waarom ik niks kan laten zien? Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat wij al weten, wat het is, en jullie nog niet.... Maar ik kan alvast verklappen dat ik zó in m'n nopjes ben met bijv. de babykamer! Heerlijk om daar in en uit te lopen. En daar zitten best wat kleinere of grotere creativiteitjes in verwerkt.

Gisteren ben ik bezig geweest met een houten bord voor de wasruimte. En met veel voldoening bedacht ik, dat ik eindelijk weer eens een creafoto kon tonen. Want of het nou een jongetje of meisje is... De was gaat toch wel door!

Allegaartje

Het weekend is weer achter de rug en we richten ons op de nieuwe week... Zal het deze week komen? Hoewel het mij wel uitkomt, vraag ik me af of de kleine er ook zo over denkt...

In elk geval ben ik alle tekenen van een hoogzwangere wel tegengekomen. Van enorme kippigheid (je kunt beter geen spelletje meer met me doen) tot vreetbuien. En dan ben ik er ook nog eens de hele dag over aan het praten, als er mensen in de buurt zijn.

Vanmiddag kwamen goede vrienden langs en dat zijn heel fijne verzetjes! Ook morgen staat er nog zo'n gezellig koffiemomentje op de planning. En ondertussen voel je je buik dan weer en denk je: zou het? Zou dat het allereerste beginnetje zijn?

Eerlijk = eerlijk

Zwanger zijn en verlof hebben is zo'n ramp nog niet. Je kunt er gezellige blogs over schrijven, iedereen is aardig voor je en je hebt een prachtig vooruitzicht (die bevalling even daar gelaten.) Maar soms heb je gewoon je middag niet. Zoals nu.

Ik ben moe, ik verveel me en ik wil taart!

Eerlijk is eerlijk.

Update 16:56:  ik heb toch maar heel decadent een appeltaartje gehaald, tegelijk met de rest van de boodschappen....

Nesteldrang

Nesteldrang, dat is echt iets waar ik al jaren naar uitkijk. Ik ben niet zo'n poetser van mezelf en moet me er echt toe zetten om ons huis een beetje op orde te houden. Gelukkig heb ik er de tijd voor en sinds kort ook weer wat meer energie dus dat is fijn. Maar echte nesteldrang, dat leek me fantastisch! Dan zie je zo'n oud-Amerikaans plaatje voor je van een pittig huisvrouwtje met een doek om haar korte blonde krullen geknoopt, die fief door het hele huis sjeest, de ramen wagenwijd opengooit en met de mattenklopper alles uitklopt.
Mm-mm...

Laat nou niemand mij verteld hebben dat je allerlei vormen van nesteldrang hebt. Nesteldrang in de zin van schoonmaken, ja dat heb ik wel wat, maar er is me nooit gezegd dat je lijf dan behoorlijk tegen kan zitten, met benen die voelen alsof ze een marathon hebben gelopen en een kind dat zodanig beweegt dat zowel je darmen als je maag goed geshaked worden. Afijn, ik ben gezegend met een vent, die best wil bijspringen. En als ik kan, ga ik zelf aan de slag.

Maar wat me veel meer parten speelt, is de neiging om te hamsteren! Al een week of vier sla ik voorraad in. Allerlei, zeg maar.

Sowieso wil ik een aantal maaltijden uit de kast kunnen trekken, dus de diepvries en kast herbergen groente, vlees, aardappeltjes etc. Maar ook de beschuit, koekjes, pakken sap en alles wat maar enigszins houdbaar is en in de uitverkoop, moet er aan geloven. Koffiefilters, want je zou maar bevallen en je kraambezoek komt en de filters zijn op.... En ga zo maar even door.

En dan heb je ook nog de mannelijke variant van nesteldrang. Want hoewel we dit woord natuurlijk nóóit aan mannen mogen koppelen, wordt er hier in huis wat afgeklust. De zolder, de babykamer en de woonkamer hebben alledrie een metamorfose ondergaan. Er hangt een nieuw lampje in de badkamer. De grote stoel wordt geschuurd en gelakt en zo ook met de trap en trapleuning.

Wat de komst van een kind allemaal niet met je doet! Echt bizar. Maar we genieten er maar gewoon van. Het kan helemaal geen kwaad. Inmiddels kan het kind komen in een schoon, nieuw huis, vol voorraad. Wat wil je nog meer?!

Voorjaarsmijmeringen

Gisteren had ik een wat mindere dag, maar het zou ook wel gek zijn als die er niet waren. Ik doe ook nog van alles en dat kan ik beter spreiden in plaats van allemaal op 1 dag proppen. Maar ja, dan denk je; stel nou, dat de kleine komt, dan heb ik dit mooi nog gedaan!
Ach ja...

Nu zit ik aan m'n ontbijtje en geniet ik van de heldere lucht die ik door de ramen zie. Vrolijk gekwetter siert de ochtend :-)
Wat ben ik blij dat er weer voorjaar in de lucht zit! Een vroeg voorjaar, daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen.

Grote dilemma's

Met het begin van een nieuw leven, heb je de prachtige mogelijkheid om nieuwe tradities te creëren. Om te beginnen met een schone lei. Om je vanaf nu goede dingen voor te nemen. Zoals het bijhouden van een fotoboek.....................

Ja, die rij puntjes staat daar expres. Want het bijhouden van een fotoboek vind ik eigenlijk een must. (Waarbij je eigenlijk moet lezen, zoals je het altijd moet lezen: laat het weg en daar staat de harde waarheid). Maar het is ook bijna onmogelijk om dat goed te doen. Er rijzen direct allerlei vragen op. Verzamel ik eerst een jaar foto's en ga ik dan selecteren? Of begin ik meteen en houd ik het bij? Ben ik überhaupt in staat een fotoboek consequent bij te houden? Doe ik het digitaal? (dat is wel heel mooi) Of doe ik het analoog (dan kan ik ook leuke papiertjes/briefjes/kaartjes opplakken) En kan ik een systeem ook bedenken én volhouden, zodat het kind niet drie totaal verschillende fotoboeken krijgt, waarbij de logica ver te zoeken is (dat staat ook weer zo lelijk in de boekenkast!) Kortom, vragen te over.

Tot nu toe heb ik het weten uit te stellen om er een eensluidend antwoord op te geven, maar ik kom uit een plakboekrijk milieu en ook M. komt uit een gezin waar alles goed werd en wordt bijgehouden en wat vind ik dat leuk! Dus voor ik passief de tijd de macht in handen geef en dan maar uit pure radeloosheid helemaal niets kies, moet ik toch de knoop doorhakken.

Wat zal ik, chaotische, snel als een berg tegen klussen op kijkende, graag alles op orde hebbende, makkelijke, doch ook weer perfectionistische, creatieve, niet-gedisciplineerd te werkgaande vrouw, toch doen -zonder mezelf te frustreren?

Dat is de prijsvraag voor deze week. Degene die het meest creatieve antwoord weet te verzinnen wint een avondje oppassen op mijn kind, zodat ik één avond ongestoord mij kan wijden aan het begin van het fotoboek. Ik ben reuze benieuwd naar alle inzendingen!

Verkloskundige

Je moet er een keer aan geloven, zo tegen het einde van je zwangerschap. Of beter: je bed moet er aan geloven. Of nog beter: je man. Want die moet de klos klaren.

Ook hier was het van de week zo ver: het bed moest verhoogd. Terwijl ik lekker onder een dekentje op de bank mijn favoriete programma aan het kijken was, was M. boven hard aan het werk.
Ik ben niet zo'n held als er met zware dingen gewerkt moet worden, dus ik was blij dat ik niet hoefde toe te kijken!

Na enige tijd stond het gevaarte (want dat is een bed op klossen in mijn ogen) goed. Wat dunne planken op een achttal pootjes. En hóóg!
Ik piepte een paar keer: 'houdt ie het wel?' En: 'die van mijn ouders kwam nooit zo hoog, hoor!', waarmee mijn onheldhaftigheid nog maar eens werd bewezen.
Uiteindelijk bewees M. dat het écht stevig genoeg was, want kijk maar: en hij hupste het bed op en deed twee koprollen.

Nou, okee dan. Ik zou het een nachtje proberen.... Een gebroken nachtje, naar wat later bleek, maar toch.

Natuurlijk was het stabiel en ging het goed! M. wist dat allang, die gaat zijn zwangere vrouw nooit in een wankel bed laten slapen. Blijkt maar weer hoe prima hij zijn taken op zich neemt. Vanaf vandaag mag hij zich met recht Verkloskundige noemen!

Succes hè?!

Denk je dat je verlof hebt, ben je nog iedere dag druk...! Gelukkig zijn het allemaal leuke dingen, hoewel ik gisteren wel even mijn grenzen voelde.

Het bijzondere van zwanger zijn, is dat je een publiek onderwerp van bespreking wordt. Waar je tegen een onbekende niet-zwangere niet zómaar begint te praten, durven mensen heel wat te vragen als je zwanger bent. Bijvoorbeeld over wat "het wordt". Nu hebben wij bedacht om dit wél zelf te willen weten, maar nog niet rond te vertellen. (...en zelf had ik voor de aardigheid er bij bedacht: wel aan onbekenden, want die zien we toch niet meer...)

Van de week kreeg ik van m'n zusje C. een uitje. De vrouw die dit verzorgde vroeg me na afloop: "En... Weet je al wat het wordt?"
Nou wil het geval dat C. naast me stond en ik toch bijna aan deze vreemde vertelde wat het ís. Gelukkig wierp C. zich in het gesprek en riep haastig :" ja maar ik mag het niet weten...!"
Oef, dat was op het nippertje!

Toen we afscheid namen, kreeg ik van meerdere vrouwen een: "Succes hè?" toe. Vrouwen die je nooit meer ziet, die ook nooit zullen horen hoe het afliep, maar die je toch alle goeds wensen. Toch grappig hoe zo'n zwangerschap blijkbaar verzusterd.

Dagboek

Met een zucht leg ik hem weg: het dagboekje dat mijn moeder bijhield, toen ze in verwachting was van mij.

Toen ik eenmaal 18 jaar was, kreeg ik het en mocht ik het lezen. En nu ik zelf zwanger ben, is het zo waardevol om opnieuw te lezen.

Een paar dingen moeten me toch van het hart. Bijvoorbeeld hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je in een liefdevol nest geboren wordt. Het zullen ook de hormonen wel zijn, maar ik schiet toch vol als ik lees hoe ik werd verwacht en hoe welkom ik was. En ook is het bijzonder om de rode draad door alles heen te lezen. Een eenvoudig leven van een gezin onder de hoede van hun God. Een rode draad die trouwens nog steeds doorloopt!

Ik heb nieuw respect voor mijn ouders. (Dat had ik natuurlijk al, maar nu nog méér) die het toch maar allemaal klaarden met een groot gezin.

Ik heb ook heel wat afgelachen. Er waren veel herkenbare dingen bij... Iets met een kapotte wasmachine en een uber-beweeglijk kind. (Weten we meteen van wie ons kind het heeft....) Ach ja, dat is blijkbaar van alle tijden.

Over handjes, knietjes en wasmachines

Dag 3
Nu ik enigszins begin te wennen aan het hebben van extra tijd, dringt het tot me door dat ik het beste praktisch te werk kan gaan: prioriteiten stellen.

En zo stond ik gisteren al die piepkleine truitjes en broekjes te sorteren. Normaal gesproken gooi ik alles bij elkaar en scheid ik alleen op temperatuur. Maar wat zou het zonde zijn als deze schattige kleertjes direct verpieteren! Dus licht bij licht en donker bij donker. En nu maar hopen dat ze er net zo zacht uit zouden komen, als dat ze erin gingen. (Nee, ik heb geen wasverzachter gebruikt.) Even later kwam ik boven om welgemoed alles op te hangen, trof ik het toch wat anders aan dan gehoopt. Alles was nog KOUD en DRIJFNAT. Oh nee!

Om een lang verhaal kort te maken:

- de kleertjes heb ik met de hand uitgespoeld. Dat maakte me eerst chagrijnig en daarna dankbaar. Opeens besefte ik hoe verwend we zijn met een goede wasmachine.
- manlief heeft de pomp nagekeken, maar die zag er goed uit.
- hoe het nou verder moet, daar zijn we nog niet uit.

En die handjes en knietjes uit de titel....? Daar valt niet heel veel over te vertellen. Redelijk vaak wordt één van tweeën in mijn zij geduwd. Zo van: hé, besef je wel dat ik besta?

Ja hoor, more than you know :-).

Lijstjes (vervolg)

Dag 2
De was met babykleertjes zit in de wasmachine. Beddengoed was al klaar en ik heb zelfs het bedje al opgemaakt. Zo gek, dat het kind praktisch kan komen, maar dat het ook nog 6 weken kan duren! Inmiddels begint M. erop aan te dringen dat ik een ziekenhuistas klaarmaak. Ook al zoiets geks: iets inpakken waarvan je niet eens weet of je het wel gaat gebruiken..

Gisteren kreeg ik nog een heel leuke aanvulling op mijn lijstje. Zonder dat ze van mijn lijstje afwist, stuurde een vriendin dit kaartje. Heel lief!

Lijstjes

Dag 1 van mijn zwangerschapsverlof: één grote chaos in mijn hoofd. Mogelijkheden en moetelijkheden buitelen over elkaar heen, terwijl ik na een ontbijtje sta te douchen. Voor mensen met een opgeruimd hoofd moet zo'n verlof heerlijk voelen. Ik daarentegen voel me vooral verward. Ik heb geen overzicht. Wat moet ik doen met zo'n leegte aan tijd en zo'n berg mogelijkheden? Wat, wanneer, waarom? En dan hebben we ook nog factor Baby, waarvan we niet weten wanneer die zich aandient. Onzekerheden alom.

Ik ben een gezegend mens met genoeg vrienden en familie om even een bakkie bij te doen. Dus die mogelijkheid ga ik zeker benutten, besluit ik. En voor de rest ga ik maar gewoon even lijstjes schrijven. Alles wat er is in een categorie stoppen. Theetje erbij... Lekker even rust zoeken. Wie weet vind ik vanzelf m'n weg wel.