Met een zucht leg ik hem weg: het dagboekje dat mijn moeder bijhield, toen ze in verwachting was van mij.
Toen ik eenmaal 18 jaar was, kreeg ik het en mocht ik het lezen. En nu ik zelf zwanger ben, is het zo waardevol om opnieuw te lezen.
Een paar dingen moeten me toch van het hart. Bijvoorbeeld hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je in een liefdevol nest geboren wordt. Het zullen ook de hormonen wel zijn, maar ik schiet toch vol als ik lees hoe ik werd verwacht en hoe welkom ik was. En ook is het bijzonder om de rode draad door alles heen te lezen. Een eenvoudig leven van een gezin onder de hoede van hun God. Een rode draad die trouwens nog steeds doorloopt!
Ik heb nieuw respect voor mijn ouders. (Dat had ik natuurlijk al, maar nu nog méér) die het toch maar allemaal klaarden met een groot gezin.
Ik heb ook heel wat afgelachen. Er waren veel herkenbare dingen bij... Iets met een kapotte wasmachine en een uber-beweeglijk kind. (Weten we meteen van wie ons kind het heeft....) Ach ja, dat is blijkbaar van alle tijden.
Voor ik de computer afsluit,,,, toch nog even spieken. Leuk hoor.
BeantwoordenVerwijderenNu ga ik lekker slapen in de wetenschap dat dat lieve kleine baby'tje waar we toen zo ontzettend blij mee zijn, nu een volwassen vrouw is, boordevol talenten met een fantastische man en een klein kindje op komst. God is goed geweest voor ons.