Pagina's

woensdag 29 juni 2011

Over hoe leuk boeken kunnen zijn

Vandaag eens een blog over een boek. Ik ben namelijk een fanaat van lezen. En een blog over "alle dingen waar ik van geniet" kan dan ook niet zonder af en toe een verwijzing naar een boek! Behalve dat kan ik momenteel ook niet echt anders. Mijn laptop is namelijk is bruikleen en ik zit op andermans laptop. Een. laptop die ik niet ken en waarbij inscannen en uploaden van plaatjes weer anders werkt
Wat ik wel kan, is een plaatje van internet plukken. En aangezien ik momenteel erg, maar dan ook erg enthousiast aan het lezen ben in een boek, komt hier een heuse aanbevelingsblog. Goed, tot zover deze uitgebreide inleiding, ik zal nu echt mijn punt gaan maken.


De titel van het boek is "Het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey" geschreven door M.A. Shaffer en A. Barrows. Als ik het niet toevallig had gekocht op een boekenmarkt, doordat ik ook al toevallig van twee mensen had gehoord dat het leuk was, had ik het nooit gelezen. Maar ja, voor vier euro kun je een aangeraden boek niet laten liggen, vind ik. En als het dan toch in je boekenkast staat, kun je het net zo goed ook lezen.


De hoofdpersoon, Juliet, is schrijfster en journalist en is op zoek naar een onderwerp waar zij haar volgende boek over kan schrijven. Ze komt in contact met bewoners van het eiland Guernsey en wisselt met hen van gedachten over het leven, boeken en de Tweede Wereldoorlog.


Het leuke is dat het boek enkel bestaat uit brieven door en aan Juliet geschreven, wat ervoor zorgt dat je zelf midden in het verhaal aanwezig bent: het lijkt alsof de brieven aan jou worden geschreven. (De trouwe lezers weten hoe ik van post hou!)


Kortom: ben je weer op zoek naar een lekker leesboek, enig in haar soort, dan raad ik je dit boek aan!
Leuk als je hem leest, en helemaal leuk om daarna een berichtje te lezen of je net zo enthousiast bent als ik.

zondag 26 juni 2011

Hartig

Ik geloofde mezelf niet, toen ik op het idee kwam dit te maken. Het zit namelijk zo: ik hou helemaal niet van naaien. Dat kan ik niet. Ik krijg op de één of andere manier de draad niet door de naald. Of het lukt me niet om een gladde draad te houden, zonder knoopjes. Of ik hecht niet goed af en alles gaat weer los. Nou ja, dat soort scenario's hebben mij doen besluiten gewoon niet te naaien.
Maar ja, dan heb je opeens een broek waar een gat in zit. In eerste instantie heeft hij hier heel lang gelegen om te herstellen. Maar het gat was zo groot, dat ik uiteindelijk besloot hem toch maar weg te gooien. Jammer van het stofje, want dat was zo leuk! Je kon er nog van alles mee...
Hmm.. dat bracht me op een idee. Ik heb de gladde stukjes stof van de broek afgeknipt, om er hartjes van te maken. Gewoon toch maar eens proberen. Als het zou mislukken, zou niemand het ooit horen. En dus heb ik op een dag de stoute schoenen aangetrokken. Ik moest wel lachen. Voor mij was het een heel project, terwijl er mensen zijn in mijn nabije omgeving die voor een galajurk zelfs de hand niet omdraaien... Gelukkig had ik in mijn hoofd hoe ik het ging doen. En watjes om mee te vullen had ik al klaar liggen in huis.
Hieronder het resultaat. Ik zal maar gewoon verklappen dat ik heel trots was op mezelf. Het zijn simpele hartjes, maar gewoon het feit dat ik iets deed wat ik normaal niet zou doen en dat het nog lukte ook, maakte me helemaal happy!

donderdag 23 juni 2011

Rits-etuitje

Eén van de dingetjes waar ik erg van geniet is deze etui. Ik heb hem een jaar of acht geleden gekocht. Ik zou niet meer weten waar. Het is een etui die enkel bestaat uit ritsen. Het moet dus ook zelf te maken zijn. Hoewel het al een poos op mijn uitprobeerlijstje staat, heb ik het tot nu toe nog niet geprobeerd na te maken. Wellicht een idee voor andere creatievelingen! Voor chaotische mensen onder ons is het wel handig om te besluiten welke rits je gaat gebruiken en daar een sleutelhanger aan vast te maken; in het begin kwam het bij mij nogal eens voor dat er al een rits open was, ik dat weer vergat en een andere opende. Zo raakte ik binnen korte tijd toch heel wat pennen kwijt.





zondag 19 juni 2011

Puzzelbrief

Als je iemand bent die ervan houdt persoonlijke cadeautjes te geven, weet je dat dat niet altijd makkelijk is. Voor sommige personen kun je altijd wel iets bedenken. Het zijn mensen met duidelijke hobby's, of veel hobby's, mensen die je goed kent, mensen die weten wat ze willen vragen enz. Helaas voor ons, persoonlijk-cadeau-voorstanders zijn er ook mensen waarbij je met je beste willen toch niets voor kunt verzinnen. Je geeft wel om ze, maar het lukt je gewoonweg niet om iets te bedenken. Je peinst je suf, vanaf drie weken voor hun verjaardag tot hun verjaardag toe en uiteindelijk wordt het cadeautje een kaartje met geld.
[Nu moet ik me even indekken; het kan namelijk niet automatisch worden omgedraaid: niet alle mensen die een kaartje met geld krijgen, zijn mensen waarvoor je niets kunt bedenken. Soms ontbreekt het je ook aan tijd om iets te kopen]
Een leuk idee voor zo'n moment is het schrijven van een puzzelbrief: een boodschap aan iemand om diegene te feliciteren en te zeggen hoeveel je om hem/haar geeft.
Altijd leuk om een berichtje van iemand te krijgen, waarin staat hoe diegene jou waardeert. Voor veel mensen is dat veel fijner dan een cadeautje! Om het leuk te maken, kleed je de boodschap gezellig aan met felle vierkantjes en vouw je hem op, op de harmonica-manier. Een strikje of paperclip houdt het opgevouwen pakketje op zijn plaats.
Overigens ook toe te passen op mensen voor wie je duizend cadeautjes kunt verzinnen, maar die je gewoon even wilt vertellen hoeveel ze voor je betekenen...





donderdag 16 juni 2011

Post (2)

Ik was bezig mijn blog over post te schrijven, de vorige keer, toen de postbode langskwam. Nou ja, niet dat hij aanbelde, maar precies zoals ik het zeg, hij kwam lángs. Regelmatig zit ik achter mijn tafel, naast het raam en zie ik hem langskomen. Ik kan dan niet rustig blijven werken, maar móet kijken of er leuke post bij zit. Zo ook deze keer. Zodra ik het karretje zag, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. En het 'het zullen wel weer rekeningen zijn'-stemmetje negerend, liep ik naar de hal. Een brief! Voor mij! Na de vorige blog weet je hoe blij ik er van word en dat was dus ook nu het geval. Alles moet wijken wanneer er post is! Ik maakte de enveloppe open en trof het volgende aan:





Eh... ja... Aan het handschrift te zien, was het een brief van mijn zus. Maar met lezen zou ik nog even moeten wachten. Er was geen sleutel aangebracht in de brief, dus ik ben wel een poosje bezig geweest met ontcijferen.


Een leuk ideetje als je eens iemand wilt verrassen die tijd over heeft, bijv. in het ziekenhuis ligt of rust moet houden. Een puzzeltje, maar dan met een persoonlijke boodschap!

dinsdag 14 juni 2011

Potjes (2)

Wat heerlijk om een eigen plek te hebben om te werken! Ik geniet er ontzettend van. Niet dat ik elke dag een moment aangrijp om er te zitten en creatief te doen. Maar ik ben wel weer meer creatief bezig en ik heb er nu ook een duidelijke plek voor. Het komt nu vaker voor dat ik even ga zitten. Gewoon omdat het er gezellig uit ziet en me direct uitnodigt om wat moois te maken.
Binnenkort ga ik trouwen en verhuizen. Dat betekent dat ik ook weer een nieuw plekje kan inrichten voor mijn creatieve dingetjes. Er is waarschijnlijk ruimte voor extra kastjes en laadjes. Ik zat me er al weer helemaal op te verkneuteren en heb lijstjes gemaakt, waar ik laadjes mee wil vullen en hoeveel ik uiteindelijk nodig denk te hebben. Wat een rijkdom, dat ik dit gewoon kan gaan uitvoeren!


Hieronder wat plaatjes van mijn eigen plekje van nu en een 'bouwplan' van mijn ultieme plekje in ons nieuwe huis. (zoals je ziet is het een schets)