Straf en slof

Ik vind het maar raar. Woorden als straf en slof. Oh, nee, niet als je straf bedoelt in de zin van "ze krijgt straf". Dat is vrij normaal. Maar dan "dat is een straffe bak koffie", whaaaa! Hoe kom je erop? Ik stel me zo voor dat er een groepje mensen was die al met accent praatten en dachten: laten we er weer eens een nieuw woord aan toevoegen! En dan dit keer een woord, waarvan niemand snapt wat het er mee te maken heeft! Jaaaaah!
En zo kreeg je dus straffe koffie. Ze moesten nog wel even bedenken of het sterke koffie was, of juist slappe. Het enige dat daarna nog moest gebeuren was het gebruik. Vader zei opeens 's avonds: "zo zeg, dat is me 'n straffe bak, Truus, maar weet je wat? Ik drink em toch maar op." Waarbij moeder verwonderd haar wenkbrauwen optrok, omdat ze dat woord nog nooit had horen zeggen. Na een paar jaar zei ze het zelf ook. En nu praat half Nederland zo.
En dan slof. Een slof koekje. Ik heb liever een zacht koekje dan een slof koekje. Zacht dat klinkt in elk geval nog aardig, ook al is het koekje niet zo lekker meer. Het lijkt mij beter om het woord slof gewoon te bewaren bij de pantoffels en alle andere dingen die je aan je voeten kunt doen. Kunnen we niet in verwarring worden gebracht. Je weet nooit waar we eindigen, straks hebben we het ineens over een sloffe bak koffie, of een straf koekje... brrr!

Proost!