De mislukte fee

Toen ik een jaar of veertien was, heb ik onderstaand gedicht uit mijn hoofd geleerd, omdat ik het zo leuk vond. Hij verdient natuurlijk een plaatsje op mijn blog!




De mislukte fee -Annie M.G. Schmidt

Er was er 's een moeder-fee. 
En had ze kindertjes? ja, twee. 
Twee kleine feeënkindertjes 
met vleugeltjes als vlindertjes. 
En 't ene kind was lelieblank, 
zoals de feetjes wezen moeten 
maar 't andere kind zat vol met sproeten. 

De moeder was heel erg ontdaan. 
Ze waste 't kind met levertraan, 
met katjesdauw, met tijgermelk, 
ze doopte 't in een bloemenkelk. 
Maar 't hielp geen steek, o nee, o nee, 
het was en bleef een sproetenfee. 

M'n dochter, zei de moeder toen, 
nu kan ik niets meer aan je doen. 
Je bent als fee (zacht uitgedrukt) 
volledig en totaal mislukt. 

Ga naar de koning Barrebijt 
en zeg daar: Uw Majesteit, 
m'n moeder doet de groeten. 
Ik ben een fee met sproeten. 

Wellicht neemt koning Barrebijt 
je dan in dienst als keukenmeid. 
Die man heeft altijd wel ideeën 
voor min of meer mislukte feeën. 

Het feetje ging direct op weg. 
Het sliep 's nachts in de rozenheg 
en 't prevelde de hele tijd: 
O sire, Uwe Majesteit, 
m'n moeder doet de groeten 
Ik ben een fee met sproeten. 

En toen ze aankwam in de stad 
stond ze te trillen als een blad. 
De koning opende de deur 
en zei: Gedag, waar komt u veur? 

En wit van zenuwachtigheid 
zei 't feetje: Uwe Majesteit, 
m'n moeder doet de groeten 
Ik ben een spree met foeten. 

Wel, sprak de koning heel beleefd, 
ik zie wel dat u voeten heeft, 
maar u bent, op mijn oude dag, 
de eerste spree die ik ooit zag. 

Toen heeft hij dadelijk gebeld 
en 't hele hof kwam aangesneld. 
De koning zei: Dit is een spree. 
Iets heel bijzonders. Geef haar thee 
en geef haar koek. En geef haar ijs. 
Ze blijft hier wonen in 't paleis. 

Nu woont het feetje al een tijd 
aan t hof van koning Barrebijt 
en niet als keukenmeid; o nee! 
Ze is benoemd tot oppperspree. 

Ze heeft een gouden slaapsalet 
en gouden muiltjes voor haar bed. 
En alle heren aan het hof 
die knielen voor haar in het stof. 
Waaruit een ieder weer kan lezen 
dat men als fee mislukt kan wezen 
maar heel geslaagd kan zijn als spree. 
Dit stemt ons dankbaar en tevree